• Bezetting:  2-2-2-2 | 4-2-3 | 2perc. | Strings
• Duur: 15’
• Gecomponeerd in opdracht van het Nieuw Vlaams Symfonieorkest.
• Opgedragen aan Karen Coussement
• Creatie & uitvoeringen
  • 28 mei 1996: Bijloke Festivalhal Gent. Door het Symfonieorkest van Vlaanderen o.l.v. Fabrice Bollon. (solopartij ’whistler’ : Jan Vercruysse)
  • 24 juni 1999 in  «The Capella Concert Hall» te Sint-Petersburg. Door «The State Capella Symphonic Orchestra» o.l.v. Edward Serov;  solopartij ‘whistler’: Alexander Barnin, Ook werk van Hanssens en R. Herberigs 
  • maart 2002 Vlaams Radio Orkest o.l.v. Hans (Johan) Maria Rotman, studio-opname, Leuven; productieleider Wilfried Westerlinck, opnameleider Luc Brewaeys
  • 30 november 2002: in theater Gera (-Altenberg) door het Philharmonisches Orchester des Theaters Altenburg-Gera o.l.v. Hans (Johan) Maria Rotman; solist: Lucien Posman; organisatie van Komponistenverband Thüringen (gastheer Ralf Kubicek)
  • 16 april 2003: in ‘Olasz Kulturintézet’ (grote zaal van het Italiaans Cultuurinstituut) te Boedapest; door het Hongaars Radio-orkest o.l.v. Tihanyi Lászlo. Solist: Lucien Posman. Concert in het kader van de concertcyclus nieuwe muziek, georganiseerd door mevr. Lazar. Rechtstreeks uitgezonden op de Hongaarse radio.
•  Uitzendingen
  • Uitzendingen door Radio Klara
  • Radio-uitzending Sao Paulo, Brazilië. (3 mei 2000) en ook op andere data
  • Rechtstreeks uitgezonden op de Hongaarse radio.
•  CD / opnames
  • Demo-CD: live-opname van het concert van 28 mei 1996 door Symfonieorkest van Vlaanderen o.l.v. F. Bollon.
  • CD: Lucien Posman: symphony een. Gents Muzikaal archief, volume 7. (RP/GMA 002)       Met St.Petersburg State Academic Capella Symphony Orchestra olv E. Serov. OPNAME YouTube
  • Studio opname maart 2000 door VRT-orkest o.l.v. Hans Rotman.  (Solopartij ‘whistler’: Lucien Posman.)           
  •  Live-opname door Magyar Radio Radio orkest

• Duiding: “Symfonie een” is opgebouwd uit vijf deeltjes die zonder onderbreking in mekaar overvloeien.  Het eerste deel is licht en zeer beweeglijk. De grillige melodieflarden worden gedragen door traag evoluerende cantilenen in de middenstemmen . De grote trom speelt een ostinaat die nooit samenvalt met het metrum en die bijna gedurende het hele het werk volgehouden wordt. De vibrafoon  (con arco) speelt een soort ‘cantus  firmus’, waarvan de tonen ontleend zijn aan het basismateriaal waarop het ganse werk gebouwd is.  Het tweede deeltje is opgevat als een ‘stasis’. Op de achtergrond spelen de strijkers uiterst langzaam evoluerende akkoorden in harmonieken, die refereren naar het geluid van de stilte in de stad. Daarboven hoort men enkele over mekaar schuivende ostinaten, gespeeld door de houtblazers. Zij herinneren aan de drie opvallendste vogels in mijn vroegere tuin die mijn kinderen benoemden als: Mozart (fluit), Pipi-doen (hobo-glissando) en Ke-wille-kik-nie ( kwintool in hobo). In het trage middendeel is de partij van de ‘fluiter’ het opvallendst. Zijn aandeel heeft een relativerende werking op het beladen genre van de symfonie. Het is een nostalgische herinnering aan mijn vader, die wondermooi kon fluiten. De intermezzi tussen de fluiter-passages groeien geleidelijk uit tot een climax. Het vierde deel, is zeer energetisch en beweeglijk van ritme, maar zoals in het tweede deeltje is er terug een harmonische stilstand. Hier treedt de grote trom op de voorgrond. De melodie is licht exotisch van textuur en beweegt zich in parallelle tritonussen, begeleid door clusters in de lage strijkers. De ononderbroken triller in de fluiten verwijst naar de ‘zagharied ‘ in de Arabische cultuur; dit schrille gezang wordt o.a. als rouwzang gebruikt. Dit deel herinnert aan het overlijden van mijn moeder. Het laatste deeltje is terug zoals het eerste : wervelend en bucolisch. Als basismateriaal wordt een set drieklanken gebruikt met verschillende, die op vrij complexe manier verwerkt wordt. Zowel de globale structuur als de snit van de kleinste melodie is gebaseerd op rekenkundige reeksen. Ondanks het cerebrale vormelementen,  is het geheel een licht en bucolisch.

• Notes: The formal structure is a bow- structure, built up by 5 shorter parts without interruption.

The first part is light and lively.The capricious melodies are supported by steadily progressing cantilenas in the middle-voices.The ‘ grosse caisse’ plays nearly during the entire symphonie an ostinato ,who never corresponds with the original metre. The vibraphone plays a kind of ‘cantus firmus’ , exposing some of the basic materials.

The second part is considered as a moment of rest. In the background there is a transparant curtain of very slowly moving harmonies, played by the strings.They refer to the silence in a ‘city-garden’. The woodwinds are playing the tunes of the most active birds in my garden .We call them Mozart( flute), ‘Faire-pipiiii’(oboi), and ‘Mais-je ne- veut-pas’ (kwintolet –oboi).The two last are singing in ostinatos ; Mozart is a real virtuoso. My children are fond of him.

b, the ‘whistler’is the most striking element. He gives the burden symfonic ‘genre’ a human dimension.It is a nostalgic rememberance on my father ; a modest man & master-whistler and also a rememberance to my neighbour who was an Hungarian artist and who always was wistling when he was walking with his grandchildren in the parc.Those art is getting lost in Europe.The ‘intermezzi’ between the whistler sections grows to a climax.

In the fourth part, the ritme is very energetic and lively , but harmony is stable,as in the second part.Here the ‘grosse caisse’ stops playing ostinato; he is attached to the strings now.The melody is a little bit exotic ; it moves in paralel tritons, accompagned by clusters in the low strings-section.The uninterrupted trills by the flute remain to the ‘zagharid’ from Arabic culture.

The last part is simular to the first; whirling and bucolic.

As basic tone-material there are only 3+1 triads ; they are used in or in a simple or in a complex way. Though the work sounds very improvised, the formal structure is organised in a rather cerebral way.