HET BOOK THEL 

De auteur en graveur William Blake, 1789

THEL’S motto,

• Weet de Arend wat er in de kuil zit?
• Of zult u de Mol gaan vragen:
• Kan Wijsheid in een zilveren staf gestopt worden?
• Of Liefde in een gouden beker?

Hoofdstuk I

• De dochters van Mne Seraphin hoeden hun zonnige kudden
• Allen, behalve de jongste; versuft zoekt zij een verborgen plek.
• Om zich terug te trekken als het ochtendgloren uit z’n sterfelijke dag.
• Beneden bij de rivier Adona wordt haar zachte stem gehoord:
• En haar  klacht warrelt neer als ochtenddauw.
• O leven in dit, onze bron! Waarom verwelkt de lotus op het water?
• Waarom verdwijnen deze kinderen uit de lente? Enkel geboren om te glimlachen en te vallen.
• Ah! Thel is als een water-rimpel en als een zich afsplitsende wolk
• Als een weerspiegeling in een glas. Als schaduwen in het water.
• Als kinderdromen. Als een glimlach op een kindergezicht.
• Als de stem van de duif, als de kortstondige dag, als muziek in de lucht,
• Ah! Mocht ik me zacht kunnen neerleggen, en zacht mijn hoofd laten rusten.
• En zacht de dodenslaap slapen. En zacht de stem horen
• Van hem die ’s avonds wandelt in de tuin.
• Het lelietje-van-dalen, rustend in het nederige gras
• Antwoordde het lieve meisje en sprak: Ik ben een  waterplant,
• En ik ben heel klein, en hou ervan om rond te waren in lage dalen;
• Zo zwak, dat de kleurige vlinder bijna nooit op mijn hoofd komt zitten.
• Toch heb ik bezoek ontvangen uit de hemel, van hem die lacht naar alles
• Hij wandelt in de vallei en strekt iedere morgen zijn hand uit over mij
• En zegt, verheug je nederig plant, jij pasgeboren leliebloem
• Jij lieve maagd der stille valleien. en bescheiden beekjes;
• Want jij zult getooid zijn in licht, en gevoed met ochtend-manna;
• Tot de zomerse hitte je zal doen verwelken ofschoon de fonteinen en de bronnen
• de eeuwige vlakten in bloei zetten: waarover zou Thel zich dan nog beklagen,
• Waarom zou de meesteres van de vlakten van Har, nog een zucht laten.
• Zij hield op & lachte in tranen, dan ging ze zitten in haar zilveren schrijn.
• Thel antwoordde. O jij kleine maagd van de vredige vallei.
• Die geeft aan hen die er niet kunnen om vragen, de stemlozen, de oververmoeiden.
• Uw adem voedt het onschuldig lam, het ruikt uw melkachtig gewaad,
• Het eet uw bloemen, terwijl jij er zit naar te lachen,
• Het veegt alle besmettelijke vlekken van zijn zachte en gedweeë mond
• Uw wijn zuivert de gouden honing.  uw parfum, dat jij verstuift op elk klein grassprietje dat opschiet,
• Laat de gemolken koe weer bijkomen & temt het vurige ros.
• Maar Thel is als zwakke wolk die zich schroeit aan de rijzende zon: Ik verdwijn van mijn paarlen troon, en wie zal mijn schuilplaats vinden.
• Koningin van de dalen, antwoordde de Lelie, vraag de tedere wolk,
• En zij zal je zeggen waarom ze zo schittert aan de ochtendhemel
• En waarom haar schitterende schoonheid zich verspreidt in de vochtige lucht.
• Daal neer, O kleine wolk en zweef voor de ogen van Thel.
• De wolk daalde neer, en de Lelie boog haar nederig hoofd.
• En ging haar talrijke taken vervullen in het groene gras.

Hoofdstuk II

• O wolkje, zei de  maagd, vertel me,
• waarom klaag jij niet terwijl je toch in één uur oplost in het niets:
• Dan zullen we je zoeken maar niet vinden; ah Thel is zoals jij.
• Ik sterf. Ik klaag nochtans, maar niemand hoort mijn stem.
• Daarop liet de wolk haar gouden hoofd zien & haar glanzende vorm kwam te voorschijn,
• Zwevend en schitterend aan de hemel voor het gezicht van Thel.
• O Meisje weet je niet dat onze strijdrossen drinken van de gouden bronnen
• waar Luvah zijn paarden vernieuwt: kijk je naar mijn jeugd,
• en ben je bang dat ik verdwijn en niet meer zichtbaar ben.
• Niets blijft; O meisje. ik zeg je, wanneer ik verdwijn
• Is het naar een tienvoudig leven, naar liefde, naar vrede, en heilige vervoering:
• Ongezien neerdalend, strek ik mijn lichte vleugels over balsemende bloemen
• En verleid de dauw met de mooie ogen, dat ze me naar haar glanzende tent brengt;
• De wenende maagd beeft, knielt voor de opgaande zon,
• Tot we opstijgen verbonden met een gouden band, en nooit meer scheiden; maar verenigd wandelen, en voedsel brengen naar al onze tedere bloemen
• Doe jij dat, O kleine Wolk? Ik vrees dat ik niet ben zoals jij;
• Want ik wandel door de dalen van Har. En ruik de zoetste bloemen,
• Maar ik voed de bloemetjes niet: ik hoor de kwetterende vogels,
• Maar ik voed de kwetterende vogels niet. Zij vliegen en zoeken zelf hun voedsel;
• Maar Thel schept hierin geen behagen; omdat ik wegkwijn,
• En allen zullen zeggen: deze stralende vrouw heeft zonder doel geleefd,
• Of heeft ze enkel geleefd om na haar door tot voedsel te dienen van de wormen.
• De Wolk beklom opnieuw haar hemelse troon en antwoordde aldus:
• Wanneer je dan voedsel bent voor wormen, O maagd van de luchten,
• Hoe groot is dan je nut, hoe groot je zegening; alles wat leeft
• leeft niet alleen, noch voor zichzelf alleen: vrees niet en zal de zwakke worm uit zijn lage bed roepen, en  jij zult zijn stem horen.
• Kom, worm van de stille vallei, naar je sombere koningin
• De hulpeloze worm rees op en kroop op het Lelieblad,
• En de stralende Wolk gleed verder  om een partner te vinden boven de vlakte.

Hoofdstuk III

• Verbaasd zag Thel dan de Worm op zijn bed van dauw.
• Ben jij een Worm? Beeld van zwakheid. Ben jij slechts een Worm?
• Ik zie je als een kind gewikkeld in het Lelieblad:
• Ah ween niet klein stemmetje, jij kan niet spreken maar je kunt wel wenen;
• Is dit een Worm? Ik zie je naakt en hulpeloos liggen: wenend,
• En niemand om te antwoorden; niemand om te liefkozen met een moederlijke glimlach.
• De kleiklomp hoorde de stem van de worm en hief haar barmhartig hoofd;
• Zij boog zich over het wenend kind en beademde het met melkachtige tederheid,
• Dan richtte zij haar nederige blik naar Thel.
• O schoonheid uit de dalen van Har, wij leven niet voor onszelf,
• Jij ziet in mij het laagste der dingen, en dat ben ik ook;
• Mijn boezem is koud uit zichzelf en donker uit zichzelf
• Maar hij die het laagste bemint, giet zijn olie op mijn hoofd
• En kust me, en bindt zijn bakerbanden rond mijn borst.
• En zegt: jij moeder van mijn kinderen, ik heb je bemind.
• En ik heb je een kroon gegeven die niemand je kan ontnemen
• Maar hoe zoet dit is, weet ik niet en kan het niet weten
• Ik overpeins en kan niet overpeinzen; toch leef ik en bemin.
• De dochter der schoonheid droogde haar tranen van medelijden mat haar witte sluier
• En zei: Helaas! Dit wist ik niet en daarom ween ik,
• Dat God een Worm zou beminnen, wist ik, en dat hij de kwaadaardige voet zou bestraffen die opzettelijk zijn hulpeloze vorm plattrapte; maar dat hij het liefkoosde
• met melk en olie, heb ik nooit geweten en daarom ween ik,
• En ik kloeg zacht, omdat ik wegkwijn
• En ik leg me neer op uw koud bed, en verlaat mijn verborgen plek.
• Koningin der dalen, antwoordde vrouwe Klei, ik hoorde je zuchten;
• En al je klachten vlogen over mijn dak, maar ik heb hen beneden geroepen:
• Wil je, O Koningin, mijn huis binnenkomen; het is je toegestaan te komen
• En te gaan; vrees niets, treed binnen met je maagdenvoeten.

Hoofdstuk IV

• De verschrikkelijke wachter van de eeuwige poort lichtte de noordelijke slagboom:
• Thel ging binnen en zag de geheimen van het ongekende land;
• Zij zag de rustbedden van de dood,  waar vezelachtige wortels
• van elk hart op aarde zijn rusteloze twist diep inplant:
• Een land van smarten & van tranen waar nooit een lach gezien is.
• Ze wandelde in het land van wolken, door donkere valleien, luisterend
• naar smarten en weeklachten, vaak wachtend bij een vochtig graf
• in stilte, luisterend naar de stemmen van de grond
• Tot ze aan haar eigen grafplaats kwam en zich daar neerzette
• En de smartelijke stemmen hoorde uit de holle put.
• Waarom kan het Oor niet gesloten worden voor zijn eigen vernietiging.
• Of het glinsterende Oog voor het gif van een glimlach!
• Waarom zijn Oogleden uitgerust met reeds geslepen pijlen?
• Waar duizend vechtende mannen in hinderlaag liggen?
• Of een Oog van geschenken & bevalligheden, fruit en gesmeed goud uitstortend
• Waarom een tong doordrenkt van honing uit elke windstreek?
• Waarom een Oor, een woeste draaikolk om de schepselen in op te zuigen?
• Waarom wijde neusgaten die bevende en angstige verschrikkingen inademen.
• [Waarom een tedere band om de jeugdige brandende jongen!
• Waarom een klein gordijn van vlees over het bed van ons verlangen]
• Het Meisje sprong op van haar zitplaats & vloog met een gil terug, ongehinderd, tot ze terug in de dalen van Har kwam.

Einde

• ( werkvertaling, Lucien Posman)